خواص نرمکنها
به منظور دستیابی به احساس نرمی و زیردست مطلوب، علاوه بر تکمیل
مکانیکی(غیرشیمیایی)، فرآیند تکمیل با نرمکنها برای اکثر منسوجات انجام
می¬شود.
انجام فرآیند تکمیل با نرمکن ها برای الیاف طبیعی یا مصنوعی جهت بهبود استحکام و نرمی الیاف، پیشنهاد می‌شود.
نرمکنها عموما نرمی گریس مانند به سطح الیاف می‌دهند و با کاهش اصطکاک
بین الیاف، نرمی و لطافت را برای الیاف به ارمغان می‌آورند.
الزامات نرمکنها
پایداری در شرایط مختلف تکمیل
عدم تاثیر بر روی درجه سفیدی الیاف یا پارچه
عدم تاثیر منفی بر ثبات رنگ و شید
بسته به کاربرد منسوجات لازم است نرمکنها دارای خواصی مانند جذب آب، دفع آب و اثرات ضد الکتریسیتۀ ساکن باشند.
عدم برخورداری از عوارض جانبی در صورت تماس با پوست انسان
با
توجه به اینکه الیاف از تنوع بالایی برخوردار هستند و منسوجات کاربردهای
متعددی دارند، الزامات تکمیلی متناسب با نوع الیاف و کاربرد منسوجات انتخاب
می‌گردد،
با توجه به عملکرد محدود نرمکنهای مختلف، می‌توان از ترکیب
دو یا چند نرمکن جهت دستیابی به عملکرد مطلوب استفاده کرد. به عنوان
مثال،انجام فرآیند تکمیلی منسوجات با ترکیب نرمکنهای سیلیکونی و
نرمکنهای آلیفاتیک با زنجیره بلند، می‌تواند احساس نرمی مطلوب‌تر و
ابریشمی‌تر را برای منسوجات به ارمغان آورد.
انواع نرمکن
نرمکنها بر اساس ساختار شیمیایی به دو گروه اصلی تقسیم می‌شوند: آلیفاتیک با زنجیرۀ بلند و پایه پلیمری.
1. نرمکنهای آلیفاتیک با زنجیرۀ بلند:
این
نرمکنها از زنجیره‌های هیدروکربنی طولانی برای ایجاد انعطاف‌پذیری
استفاده می‌کنند و با جذب روی سطح الیاف، نرمی را فراهم می‌آورند. این دسته
از نرمکنها را می‌توان بر اساس ماهیت یونی طبقه‌بندی کرد:
1. آنیونیک: مانند سدیم استئاریل سولفوسوکسینات، که پایداری گرمایی و مرطوب‌کنندگی خوبی دارد، اما اثرات نرم‌کنندگی ضعیف‌تری دارد.
2.
غیر یونی: مانند استرهای پلی اکسی اتیلن، که جذب ضعیف‌تری را ارائه
می‌دهند و اغلب با سایر نرمکنها برای بهبود عملکرد ترکیب می‌شوند.
3.
کاتیونی: به دلیل جذب قوی، پایداری در دمای بالا و مقاومت در برابر شستشو
به طور گسترده استفاده می‌شود، اگرچه برخی از انواع ممکن است در دماهای
بالا موجب زردی کالا شوند.
4. آمفوتریک: این گروه از نرمکنها برای
بهبود عملکرد نرمکنهای کاتیونی، بدون تاثیر منفی بر درجه زردی کالا یا
تغییر شید، توسعه یافته اند که برای الیاف مختلف قابل استفاده می¬باشند.
2. نرمکنهای مبتنی بر پلیمر
نرمکنهای
مبتنی بر پلیمر به دو گروه اصلی پلی اتیلن و سیلیکون تقسیم می‌شوند ، که
نرمکنهای سیلیکونی طیف وسیعی از کاربردها را در صنعت نساجی پوشش می¬دهند.
نرمکنهای سیلیکونی
نرمکنهای
سیلیکونی به دلیل برقراری پیوند بسیار قوی با سطوح الیاف به طور گسترده
مورد استفاده قرار می‌گیرند و به پارچه‌ها نرمی پایدار(حفظ کیفیت حتی بعد
از چندین بار شستشو) می¬بخشند.
امولسیون دی متیل سیلیکون به عنوان اولین
گروه از نرمکنهای سیلیکون، جهت ایجاد نرمی و لطافت به بازار نساجی معرفی
شده است. با این حال، عدم مقاومت در برابر شستشو ، کاربرد آن را در برخی
از منسوجات محدود می‌کند.
امولسیون سیلیکون هیدروکسیل، گروه‌های
هیدروکسیل را جهت اتصال در دسترس الیاف قرار میدهد که مقاومت شستشو و
کشسانی را تا حد زیادی بهبود می‌بخشد..
سیلیکون هیدروفیل بر پایۀ پلی
اتر مزایای منحصر به فردی را در تکمیل منسوجات ارائه میدهد، از جمله جذب
رطوبت و خواص ضد الکتریسیتۀ ساکن. همچنین نرخ جذب کلر و انتشار فرمالدئید
را در حین تکمیل رزین کاهش میدهد و آن را به گزینه‌ای ایده‌آل برای پردازش
نساجی سازگار با محیط زیست تبدیل می‌کند.
سیلیکون اصلاح‌شده با آمینو ،
با وارد کردن گروه‌های آمینه به زنجیرۀ پلیمری، جذب نرمکن توسط الیاف و
واکنش‌پذیری شیمیایی را افزایش میدهد و در نتیجه نرمی، انعطاف‌پذیری و
احساس بهتری را به همراه دارد. فناوری میکروامولسیون راه حلی را ارائه
میدهد که دوام، شفافیت و پایداری را بهبود می‌بخشد و آن را برای منسوجات
ایده‌آل می‌کند.
امولسیون پلی اتیلن از وزن مولکولی کمی برخوردار است.
در حالیکه این گروه از نرمکنها از قابلیت نرم کنندگی هم تراز با
نرمکنهای سیلیکونی برخوردار نمی‌باشند، با صرف هزینۀ پایین، قادر به
ارائه درجۀ مطلوبی از نرمی برای منسوجات می‌باشند، و در برخی از کاربردها
مفید است. هنگامی که به عنوان یک تثبیت‌کننده مورد استفاده قرار می‌گیرد،
اثرات نرم‌کنندگی را افزایش و در عین حال با کاهش هزینه‌های تولید همراه
است.
برای مشاوره و خرید انواع نرمکن با کارشناسان آرمان شیمی افروز تماس بگیرید.
منبع:linkedin